Deus-Ra

Na początku była ciemność. Nicość tak sobie trwała i trwała. Co było wcześniej? Jak w ogóle w takiej sytuacji określić początek albo może pewien punkt na kole jeśli uznać za prawdę tezę o zapętleniu czasu? Nie można przecież powiedzieć że koło ma początek. Nasze mózgi nie są w stanie zrozumieć dlaczego w ogóle istniejemy bo dla nas musi być początek bo jednak nawet koło musi powstać żeby było. Co przed.. Z resztą, ja wiem bo taka wiara, i nawet nie staram się myśleć o tym co znaczy - istniał zawsze. Nie jestem Hawking i nigdy nie będę mieć takiej tęgiej głowy. Ale ale. Powstali mężczyzna i kobieta. Już wtedy, może nie nazwany ale już istniejący był termin języka. Teraz jest więcej języków ile krajów. Czemu tak twierdzę skoro cześć krajów ma wspólne? Kobiety.. Czasem słucham i sobie myślę - przecież mówi po polsku, czemu dalej nie wiem o co chodzi? Pewien psycholog mi kiedyś oznajmił że nie jestem głupi. Według miary Europy oczywiście. W Afrykańskim buszu nawet geniusz długo nie wytrwa jeśli nie miałby doświadczenia i tego czegoś co mają rodowici mieszkańcy tamtego terenu. Średnio potrafię angielski więc może w tym jest problem? Im więcej języków zna dana osoba tym łatwiej jest się w stanie nauczyć kolejnego. Co mówią kobiety?! Stwierdziłem, że w mojej książce nie będę sobie zawracać głowy językami. Czemu nie stworzyłem więc nowego świata jak choćby Sanderson? Chciałem koniecznie wcisnąć tam Polskę. Bo ją lubię. Jako kraj i historię. Czasem tylko wspominam, że bym stąd wyjechał bo jednak polityka w naszym kraju jest zwyczajnie dziwna. Miałbym to naprawdę gdzieś bo i tak nie miałbym na to wpływu. Za każdym razem jednak jak myślę o Angliku, który za wypłatę może sobie kupić naprawdę dobre autko to mnie krew zalewa. Mógłbym zastosować zabieg, w którym np jedna osoba zna dany język i tłumaczy reszcie. Albo że jak nie zna się języka to się nie rozmawia. Ale to dodatkowe linijki. Kolejne strony czegoś co nawet nie jest interesujące. Jak sobie poradzić z barierą językową? Plan na pierwszą sagę obejmował terenem akcji cały glob. Potem już tego nie zrobię. Olewanie czegoś tak istotnego dla całego świata psuje zamysł chęci bycia dokładnym. Bardzo dbam o chronologia z racji stylu wielowątkowości. Przestrzegam też jeszcze jednej zasady ale gdybym ją zdradził, możliwe że popsułbym efekt zaskoczenia, który mam nadzieję, często będzie występować. Co więc ja, prosty człowiek mógł zrobić? Zwyczajnie nic. Ludzie tam mogą sobie rozmawiać z kim chcą i ile chcą. Nawet ktoś w izolacji tysiące lat mógłby się dogadać z pierwszym lepszym człowiekiem z ulicy. Ból jakich mało ale jednak. Gdyby życie z kobietami miało aż takie proste rozwiązanie... Jednak ja piszę bo chce przedstawić moja historyjkę a nie zadręczać ludzi kolejnymi problemami. Nie wchodzimy więc w szczegóły. Książka z mojego gatunku to ma być rozrywka a nie wywód naukowy. 

Ostatnio było głośno o paleniu książek i innych przedmiotach związanych, w opinii niektórych ludzi, okultyzmowi. Zastanawiałem się czy ja kiedyś, jak mi się powiedzie, też będę podziwiać mój twór trawiony przez płomienie?

Nie jestem okultystą, ateistą ani kimkolwiek kto jest "zły" w oczach podpalaczy. Nie chodzę do kościoła zbyt często. Może to się zmieni gdy będę miał w późniejszym wieku taką samą motywację jak wielu teraz starszych odemnie. Strach przed śmiercią i przyszła kara jest mocną motywacją. Sam nie osądzam jak ktoś postępuje. Bo niby po co? Nie mam też za złe ludziom od stosu. Ich własność ale według mnie było to bez sensu. Zaledwie gest, który przypadkiem został nagłośniony. Coś zmienił? Nie mi wiedzieć. Lubię sage Harrego Pottera. Mam na półce wszystkie części, co prawda jako prezenty i nie płaciłem za nie ale prędzej czy później musiałbym mieć tą pozycję. Nie będę się rozpisywać nad naturą tych książek, może kiedyś bo chciałbym teraz skupić się egoistycznie na mnie.

Czemu się boję o siebie? Właśnie przez Kościół. W wielu grach są postaci inkwizytorów. Nawet w HP, choć ta nazwa tam oznacza stanowisko a nie organizacje. Inkwizycja została powołana przez chrześcijański kocioł by chłopi nie palili zbyt wielu stosów. Żart. Prawda, od tego też byli ale zajmowali się, jako ludzie wybitnie wykształceni, głównie pomaganiem władzy sądowniczej. Gdy ktoś przeczyta moja książkę, zauważy że inkwizycja nie pasuje chronologicznie. Nie te lata. Stąd mój zabieg przekształcenia. Kogo? Lubię być tajemniczy. Wilkołaki zdały mi się oklepane i według mojej oceny, nie są tak fajne jak wampiry. Staram się nie działać stereotypami. Moja historia mam nadzieję jest różna od innych. Nie ma u mnie nietoperzy. A kto? Gwiazdy wskażą. 

Druga sprawa to magia. Broń boże, by ktoś pomyślał, że w mojej książce jest magia! Ale proszę przyjrzeć się mojemu tokowi myślenia. Zacznę od środka. Pewna postać potrafi zamrażać. Co się dzieje gdy temperatura spada? Spada częstotliwość drgań. Więc bohater nie tworzy magicznie wody. Wykorzystując wszechobecną wilgoć i manipulujac częstotliwością potrafi obniżyć temperaturę obiektu lub jak zwykly pochłaniacz wilgoci, zaprowadzić ją w odpowiednie miejsce. Dalej magia? To teraz idziemy na początek. Ciało człowieka działa na prąd. Mózg działa na prąd. Przez nerwy idzie prąd. Prąd to ruch ładunków elektrycznych. A czy drgania to nie ruch? Więc idąc tym tokiem rozumowania to siłą umysłu, która jednocześnie potrafi ruszać naszą nogą, można ruszać coś innego. Nie ma zaklęć, nie ma magii. Moja interpretacja fizyki a mogłem sobie pozwolić bo zwyczajnie to nie jest książka naukowa. Okultyzm to też lewitacja. Przecież tylko Bóg potrafi wznosić się ku niebiosom. Czyli coś innego niż wszyscy. Podejdę brutalnie. Jeśli wszyscy na świecie stracą nagle nogi to jedyna osoba, która je będzie mieć zostanie nazwana okultystą bo chodzi po ziemi jak Bóg, gdzie inni nie mogą? Wszyscy oglądali Gwiezdne wojny. Nikt nie mówi, że tam jest magia a odpychanie przeciwnika bezdotykowo teoretycznie może nią być. Wystarczyło tam dodać tylko coś z biologii. Coś realnego, choć też nieosiągalnego. Bóg mówił więc wszyscy grzeszymy mówiąc jak on? Nie chodzi o to.

To moje uniwersum. Moje własne. W przyszłości mam zamiar napisać kryminał. Mam naszkicowane pomysły. Bez cudownych umiejętności, bez zamrażania i wampirów. Ale jeśli coś zacząłem, niech będzie mi dane skończyć. Proszę też dbać o środowisko. Palenie książek nie jest eko. Niech m** będzie z wami. 

Do matematyki miałem zawsze średnie nastawienie. Dodam też, że przejąłem zdanie pewnego mądrego człowieka, którego nie jestem dziś w stanie wskazać z imienia i nazwiska. Powiedział on, że nie widzi różnicy między matematyką i fizyką. Według mnie to prawda bo jedno i drugie odnosi się do tego samego. Do rozwiązywania problemów. To też inna nazwa "biznesu" . Czy nie chodzi o to by wyjść na plus? Ale nie będę się chwalić wiedzą zaczerpniętą z pewnego szkolenia. W czasie technikum byłem pewien, że jestem kaleką. Mam ten problem ze sobą, że wchłaniam nastawienie i opinie ludzi, których uważam w jakimś stopniu za autorytet. Jeden z moich autorytetów też powiedział, że matematyka to jego noga. W szkole byłem średniakiem. Nigdy mi nie zależało na ocenach. Za bardzo ceniłem swój wolny czas. Ślizagając się po zagrożeniach mijał mi rok za rokiem aż w końcu nadszedł czas matur. Fizykę jako przedmiot skończyłem rok wcześniej więc patrząc na pierwsze zdania, miałem mniej ćwiczeń z matematyki. Któregoś dnia, rozwiązując pewne równanie patrzę na kartkę i myślę sobie - jakie to banalne! Wróciłem do poprzednich. Wszystko poprawiłem a po jakimś czasie okazało się to faktycznie dobre. W końcu zrozumiałem a stało się to tak nagle, że aż dziwne. Od tamtego czasu nie było już problemów prócz zadań domowych, które w moim mniemaniu odbierały mi czas wolny. Miałem wtedy wiele zainteresowań. Zawsze też byłem wielkim miłośnikiem gier. Matura poszła mi dobrze. Byłem bardzo wyluzowany, że wszystko rozumiem i wiem jak to zrobić. Chciałem mieć pewność, że będzie dobrze. Zgodnie z radą nauczycielki, nie spieszyłem się i sprawdzałem wyniki dokładnie. Jakże wielkie było moje zdziwienie gdy okazało się że zostałem jednym z nielicznych, którzy jeszcze pozostali w sali. Niestety, nie zrobiłem wszystkiego bo zabrakło mi sporo czasu. Wynik nie był zły ale nie był też powodem do dumy. Po zakończeniu szkoły wziąłem podręcznik z drugiego roku fizyki i czytając go jak książkę, poznawałem dopiero rzeczy, które miałem już mieć w głowie. Od tamtego czasu moje zainteresowanie tą dziedziną poszybowało. Ale nic w tym kierunku nie osiągnąłem. Zdobyłem jednak wiedzę, która mam nadzieję, pomoże mi uzyskać prąd podczas apokalipsy, jeśli by miała być. Czemu o tym wspominam? Czytając kiedyś artykuł o piramidach dowiedziałem się o bardzo ciekawej rzeczy. Zagłębiłem się w to i stwierdziłem, że może to być prawdą. Zrobiłem nawet mały eksperyment i potwierdziłem choć część informacji z artykułu. Uwielbiam tworzyć, choć nie zawsze udaje mi się to zakończyć ale gdzie mogę stworzyć najwspanialsze wynalazki albo rozwikłać najtrudniejsze zagadki? Gdzie mogę się podzielić fantazją na temat zastosowania tego wszystkiego? Starałem się oddać jak najwięcej prawdy pisząc o temacie energii w piramidzie. Nie piszę książki naukowej, więc mogę sobie pozwolić na niedopowiedzenia i pozwolić czytelnikowi pognać w wyobraźni tam gdzie ma ochotę. Ale czy to nie dziwne i ciekawe? Po co tysiące lat temu był prąd? Co zasilał i kto to w ogóle tworzył? A jeśli jesteśmy przy temacie piramid to ile osób wie, że mają coś wspólnego z pasem Oriona? A jeśli znaczy to coś więcej niż tylko zachcianki starych astronomów i jest starożytną mapą? Zostaje też kwestia siatki energetycznej, która w strategicznych miejscach na ziemi... Nie tak szybko! O tym potem. Chciałem tylko pokazać, że tak wielki ignorant jak ja może z czasem rzucać ciekawostkami z rękawa, jeśli tylko znajdzie coś co go zauroczy w danym temacie. Moją ambicją jest zauroczenie tym wszystkich, którzy poświęcą na moją książkę swój drogi, wolny czas. 

Pierwszy akapit napisałem natchniony Drogą Królów. Gdy czytałem tą książkę nie rozumiałem o co chodziło autorowi. Przeczytałem nawet dwa razy i nie mogłem doszukać się głębszego sensu a wiedziałem już wtedy, że tam nie ma przypadków. Stwierdziłem, że wrócę do tego potem. W trakcie zapomniałem o moim problemie i brnąłem dalej. Gdzieś dalej nagle przyszło duże WOW. Skojarzyłem to z tym trudnym początkiem. Ciekawe i przemyślane. Miałem wtedy już zarys swojej fabuły i stwierdziłem, że w tych paru zdaniach zdradzę jedno słowo kluczowe. Z wyjaśnieniem przyjdzie jeden z kolejnych tomów. Nie jestem mistrzem jak Sanderson ale też chciałem takie moje wow. Co do dalszej części i pierwszej postaci zaznaczę znowu, że to nie kalka. W tej chwili nie mogę zdradzić dlaczego takie a nie inne zainteresowania i zawód ale to nie jest kopia Lary. Mniej więcej w tym czasie przeczytałem artykuł o tym, że jeden z autorów, którego książki pewnej sagi przeczytałem dwa razy, zablokował się fabularnie. Uwielbiam grać w szachy i pomyślałem, że skoro to ja układam figury na planszy, mogę je dostosować i dać sobie szansę ewentualnej roszady bez psucia wszystkiego ani tym bardziej unieruchomienia się i być może, zniechęcenia. Stosuje na sobie system nagród. Jeśli zrobię coś trudnego, albo napisze wiele stron to mogę z czystym sumieniem oddać się grze na komputerze. Gdy fabuła jest zbyt zawiła albo nie trzyma się całości a byłbym zmuszony coś takiego zrobić, w takim przypadku zmęczyłbym się oraz zmęczyłbym czytelnika. A książką dążę do tego by wszyscy byli zadowoleni. Nie dałbym rady się relaksować leżąc na hamaku, czytając Jeźdźca bez głowy, gdyby był napisany jak Iliada. Dodam też, że jednym z testerów będzie mój ojciec, który nie czyta książek dla fabuły. Wątpię, żeby przeczytał całość ale on nie jest moim celem. To nie książka naukowa ani traktująca o polityce. Jeśli jednak przebrnie przez pierwsze sto stron i zrozumie co mniej więcej chciałem pokazać, będę czuć się jak kolaż na mecie. Nie ważne, które miejsce. Tak więc jedna z pierwszych postaci, była moim skoczkiem. Niepozorna ale jednak mająca pewne znaczenie. Mogę też dodać, że nikt nie jest główną postacią. Czytając Harrego Pottera, nawet przy najtrudniejszych sytuacjach, miałem tą pewność, że jakoś z tego wyjdzie. W końcu jak tytułowy bohater może umrzeć gdy wiem, że wyjdzie kolejny tom? Ładnie to rozwiązał Martin. Byłem wtedy na stacji kolejowej. Czekałem na szynobus, którym miałem pojechać na kurs jazdy samochodem. Pewna postać, widocznie jedna z głównych była w bardzo mocnych tarapatach. Zastanawiałem się jak on z tego wybrnie aż tu nagle koniec... Gdyby nie lita anatomia, moja szczęka opadła by aż na strony książki, którą trzymałem na kolanach. Jak? Czemu? Miałem nadzieję, że to jednak jakiś zwrot akcji. Jakiś sobowtór? Nic z tego. Osobiście oceniam książki pod względem tego jak jest napisana, czy była dla mnie ciekawa a co najważniejsze, czy podczas czytania wywoływała u mnie jakiekolwiek emocje. Wtedy mój ranking mocno się zmienił. Lata potem stwierdziłem, że to idealny sposób na to by książka stała się mało przewidywalna. Zrezygnowałem z trzymania się bohaterów do końca. To moje trzecie podejście do pisania. Zawsze miałem kogoś głównego. Nie będę jednak uśmiercał wszystkich jak leci. Obiecuję. Ale jak będzie na końcu? Albo gdzie ten koniec w ogóle będzie?

Pierwsze strony są już jawne dla paru osób. Dwie zadały mi wprost pytania : książka nie jest trochę chaotyczna? Czytałem i oglądałem wiele książek i filmów. Narracyjne skoki w czasie są powszechne. Mi się podobały więc je, także zastosowałem. Główny wątek jest chronologiczny. Trzymam się planu, który sam wcześniej opracowałem.  Każda scena jest z dokładną datą i godziną. Trwa też przez określony czas. Jak pisałem wcześniej, lubię cyferki. One nie będą mnie kłamać a pomagają by wszystko było w należytym porządku. Na początku każdej nowej sceny nie jest określone kiedy to się dzieje. Czytając jednak można samemu dojść do wniosku, w którym to czasie się odbywa. Parę wątków to moje eksperymenty. Wtrącenia, które same w sobie nie wprowadzają czegoś nowego a jedynie tłumaczą, dlaczego coś takiego miało miejsce lub to, jak to wygląda od "frontu". Te teksty powstały pod wpływem emocji. Dopiero potem zostały odpowiednio zmodyfikowane, by pasowały do książki. Zaczęło się od koszmaru więc każdy kolejny, który mi się spodobał, był przelany na kartkę.  O co mi teraz chodzi? Będzie wyjaśnione już w pierwszym tomie. Mam nadzieję, że takie moje zabiegi się spodobają i książka będzie wywoływać więcej emocji. 

Zima roku 2017. Wstaje z łóżka po koszmarze. Lubię je, ponieważ coś się dzieje a noc nie jest wtedy taka nudna. Wiem że trwało to w mojej głowie może parę sekund ale przez ten czas byłem w innym świecie. Wiem, że sen jest potrzebny ale to straszna strata czasu więc na coś się tamta noc przydała.

Byłem jak by w równoległym wymierze. Działy się straszne rzeczy. Jak to w koszmarze. Parę dni wcześniej oglądałem całą serię Underworld. Uwielbiam wampiry. Ta atmosfera, poczucie istnienia istoty starożytnej i potężnej. Nie chciałem jednak robić kalki. Tolkien stworzył hobbitów. Nie wiele się różnią od krasnolodów ale wystarczyła mała zmiana by został okrzyknięty twórcą nowej rasy literackiej. Czytałem jego książki wielokrotnie i sam również chciałem wciągnąć ludzi w historię, którą sam bym tworzył. Stwierdziłem więc, że ja stworzę też zgoła inną rasę. Innych krasnolodów jak Tolkien. Historia i geneza będzie wyjawiona potem. Nienawidzę spojlerów, nie oglądam trailerów i wolę iść w niewiedzy by zobaczyć to co przygotowali twórcy. Moim skromnym zdaniem historia jest wciągająca ale nie do mnie należy oceniać.

W sierpniu 2018 roku zaraz po urlopie zakończyłem linie fabularną pierwszego tomu. Byłem z siebie bardzo zadowolony bo miałem ponad trzysta stron. Nie chodziło mi o ilość ale o to, że pracowałem nad czymś ponad pół roku i udało mi się to skończyć. Cały szkic był pisany na telefonie. 2 strony średnio na godziny. Tak, bardzo lubię cyferki więc jak opaska motywuje licząc kroki tak ja stosowałem się do nakazu Kinga by pisać określoną ilość słów dziennie co dokładnie notowałem. Rano przy kawie parę słów, parę po obiedzie i coś tam wyskrobałem przed spaniem. Ciągle byłem tam gdzie mam nadzieję, doprowadzi was moja książka.

W tym czasie miały wielki wpływ na mnie inne książki. Czytałem Grę o tron, Drogę królów, Achaje, Harrego Pottera i parę dzieł Kinga. Z każdej coś wyciągnąłem. Nie kalkę. Dla przykładu King mi pokazał że można słowami narysować obraz tego co widzę w głowie. Gra o tron i Droga Królów pokazały, że wcale nie muszę się ograniczać tylko do jednego miejsca i jednego głównego bohatera.

Miałem już szkic, zarysowaną fabułę i jej mniejsze wątki. Przeszedłem więc do lepienia z tego całości. Było ciężko. Czułem że i tak sporo zrobiłem więc robiłem sobie coraz więcej wolnego. Miałem plan na grudzień 2018 mieć już całość. Nie wyszło. Przesunąłem na luty. Dopiero dziś jestem na ostatniej prostej. Przerobiłem cały tom 2 razy. Teraz tylko czytam i poprawiam literówki.

Tak jak przy moich światłowodach tak i tutaj nie chce oddać czegoś czego nie jestem pewny. Moi testerzy już czekają na gotowa książkę. Po ich pracy a sądzę że to będzie już w przyszłym miesiącu, wydam pierwsza moją książkę.